Gülben Ergen • Bu Benim Hayatım

Sevgilim, sen bu satırları okuduğunda ben gitmiş olucam
Çok demode biliyorum ama daha iyisini bulamadım
Mektup yazmayı da unutmuşum
Konuşmaya da cesaret edemedim
Ayrılığı yüzüme gözüme bulaştırırım diye
Lakin kim bilir kaç hayattan hatıra
Kolye gibi boynumda taşıdığım
Sorgulamadan gövdemin bi' parçası gibi alıştığım
O görünmez zincir koptu
Meğer maviymiş gökyüzü
Elbette içerde inceden bi' sızı
Hep bi' suçluluk duygusu, hep bi' korku
Sandığımdan zormuş kazı
Üstüme biçilen elbise, adıma seçilmiş hayat
İyiliğim için buyrulmuş çivili bi' taht
Dağıldılar toz gibi hafif
Ve gülümsedi aynadaki muhalif
Dedi ki rahat "Kurgu bunlar
Biz değiliz bu uyduruk tarif"
Sevgilim ben gittim, beni affet
İki gözüm iki çeşme hakikaten
Ya aşk gibi aşk olacak dibine kadar
Ya bu kalp seve seve yalnızlığa talip

Bu benim hikâyem, benim hayatım
Sevdaysa sevda, çıktı ok yaydan
İnişleriyle, çıkışlarıyla
Kavgaysa kavga, hodri meydan

Ah be ayrılık, yine mi, yine mi sen?
Bitirdin beni, bi' düş yakamdan
Hep mi bi' aşk acısı karadan, denizden?
Elveda sevgilim, taşınıyorum senden

Çıktım yola, ne esaslı macera
Burdan dönüş yok artık, rastgele
Topladım dağılan parçalarımı
Birleştiririm nasıl olsa ara ara

Bu benim hikâyem, benim hayatım
Sevdaysa sevda, çıktı ok yaydan
İnişleriyle, çıkışlarıyla
Kavgaysa kavga, hodri meydan

Bu benim hikâyem, benim hayatım
Sevdaysa sevda, çıktı ok yaydan
İnişleriyle, çıkışlarıyla
Kavgaysa kavga, hodri meydan