Ifrat

Dağ deyib güvəndiyin insan kiridi,
Etdin əlindən gələni, dağ əridi.
Getməyin ən doğru qərar oldu sənin,
Sıra ayağından gələni etmək idi.

Xəyanətdən üşüdü ən əvvəl bədənim,
Soyudum ardınca, düşündüm dirənim.
Bir az sonra başladım hiss etməməyə,
İçimdəki adam donaraq öldü mənim.

Sən yanaqları gülən zaman batan adam,
Mən o boşluğa cavanlığın atan adam.
Sən uzun-uzun küsəndə kin tutan adam,
Mənsə səndən inciyəndə tərs yatan adam.
Ey dəyər verib yanıldığım ucuz biri,
Eşq itirməyiylə bağlı qorxusuz biri.
Sən rahatca tərk edən o qəlbi buz biri,
Mənsə gözləyən yol hər ayın otuz biri.

Sıxıram hər gün daşa dönmüş ürəyi,
Çoxdur onun səhvi, ümidsiz diləyi,
Ən böyük xəta sənə aşiqliyidir,
Ən böyük israf da zaman xərcləməyi.

Gözlərim hələ görmür ki yıxılmışam,
Qəbul etmək istəmir ki yanılmışam,
Bir vaxt ölərdim düşünmədən öl desən,
Yaxşı ki deməmisən indi ayılmışam.

Sən yanaqları gülən zaman batan adam,
Mən o boşluğa cavanlığın atan adam.
Sən uzun-uzun küsəndə kin tutan adam,
Mənsə səndən inciyəndə tərs yatan adam.
Ey dəyər verib yanıldığım ucuz biri,
Eşq itirməyiylə bağlı qorxusuz biri.
Sən rahatca tərk edən o qəlbi buz biri,
Mənsə gözləyən yol hər ayın otuz biri